ALBANIAN POEMS OF EXILE

ALBANIAN POEMS OF EXILE

by Blerim Kasneci
born in Tepelenë, now living in Toronto

translated by Zana Banci and Anthony Weir

Albanian Versions
Percillni këtë nyje për versionin shqip

DEAD BOURGEOIS

Concrete and steel
Grime-grey walls
Dirt-dark ceilings
Soul-black misery
Half-blind eyes
Defeated spirits
Once-great hopes
Now-dead future.
Blue skies
Iron bars
Bloody wrists
Rotting bodies.

Rusty locks
Shut up a people
Here the expunged
Here the disappeared
Wasted as each day
Lasted a hundred days
Freezing in winter
Burning hot in summer

Well-heeled warders
Dead bourgeois.

( The translator has seen one of the old Hoxha prisons: crude cells of cinder-blocks
with no protection against winter cold or summer heat.)

FREEDOM AND THE PARASITE

The day that Freedom came,
God swooped from the sky
And whispered in our ears:
Beware O people,
Beware the Parasite!

But how in this Albania, O God,
can men humiliated and hurt by history
and modernity
still want to work the land ?

The years vanish and days pass
and everywhere the Parasites increase.
Are you listening, God ?
This country is too tired,
exhausted by illusions and by politics.

Bitterly, amongst the trash and spoil,
the women wonder
if there are any men in this Albania,
proles or prophets, saints or thieves,
worthy of our soil ?

THE PAST

The past is years dissolving into memory
The past is emigration, flight;
The present: yearning and homesickness
Dissolving into years.

I am old sorrow and past predicament.
Now, without identity in a street
nameless to me, I am a stranger,
I am longings, I am fears.

I am the wandering child
longing to belong to his lost
childhood and not be outside the present
always withdrawn, apart.

I am the homeless child
who grew up in displacement
living in homesickness
and sickness of the heart.

I CANNOT FEEL THE SUN

I cannot feel the sun.
Always sunk in sunset
trapped in clouds,
its few escaping rays
pierce my heart.
Then darkness comes
swathed in sorrow
and the moon
the stand-up comic in the sky
patters on
and passion turns to irony.

THE EMIGRANT RETURNS TO ALBANIA

Returning at last
from far emigration
I saw my country:
a wrinkled old crone.
My heart was heavy
and tortured by truth.

In old streets of stone
old women wasting
all skin and bone
cursing the yonder
that plundered their youth.

HERE WE ARE, STILL WALKING

Here we are, still walking
in the bloody tracks of history.

Frightened and defenceless
we are still treading
through the tragedies
that the new century
dragged in with it.

We are still walking.

Like children
we hug the new century

and bring it
new tragedy.

THE CHOICE

And…I am here again
At the fork in the road.
One branch maybe leads to life
And the other to...I don’t know...

And...still up above me
There in the cypress-tree
Angry demons watch
With great curiosity.

And now they have hurled
Me to the ground...
And in this uncomforting world
I am paralysed and bound.

ALBANIAN VERSIONS:

BORGJEZ TË VDEKUR

Beton
hekur
mure gri
Tavane të errët
pis të zi
Sy të humbur
shpirtra të mekur'
Shpresë e madhe
e ardhme e vdekur.

Qiej blu
mbuluar në hekur
në prranga "kuq"
kufomë e tretur.

Çelsa të ndryshkur
burgosin një shekull
Kush i mohuar
e kush i tretur
presin ditët
të bëhen shekuj.

Koridore të ftohtë
derdhur në hekur
Gardian të lumtur
borgjez të vdekur .

VALL...

Ditën që na erdh' liria
nga qielli zbriti perëndia.
Në vesh na pëshpëriti:
Kujdes popull,
nga paraziti'.

Ska se si Perëndi.
Ka burra kjo Shqypni,
të vrarë e të lënduar
kanë dëshirë për të punuar.

Kalojnë vitet treten ditët,
nga cdo anë shtohen parazitet
Dikur të izoluar.
Tash me zorr jemi të zbuar.

A degjon perëndi
shumë u lodh kjo Shqypni.
për jetë e zhgenjyer,
politik e urryer.

Me mllef pyet njerëzia
vall ka burra Shqypnia.

Vall profet
Vall ploretar
Vall të shenj
Vall kusar
Vall të aftë për vatan ...

E KALUARA JONË

E kaluara jonë një kujtim i tretur në vite
E kaluara jonë, një shtegëtim, një ikje
Gjithë mall jemi në pritje
Për dashurinë e Atdheut
të tretur në vite.

Unë jam e kaluara e trishtuar
E kaluara gjithë mundim.
Rritur në rrugë pa emër
Në dhe të huaj në mërgim

Unë jam fëmija shtegëtar
që kurrë se shijova fëmjërinë
Sa shumë jam i malluar
Për vendlindjen për shtëpin

Unë jam fëmija shtegëtar
Që u rrita në mërgim.
Sa shumë i malluar
Për vendlindjen për shtëpin.

DHE DIELLIN S'MUND TA PREK

Dhe diellin s'mund ta prek.
Për jetë u ç'kri , në perëndim .
Pak rreze që përshkojnë retë
Ma kthejnë jetën në mallëngjim .

Dhe...ja erdhi errësira ,
stolisur me trishtim.
Për "karshi" gajaset Hëna.
Kjo mashtruese e ç'mendur!!.
Pasion ka ironinë.

ATDHEU NË RRUDHA

Mbas shtegëtimesh të gjata,
U ktheva nga udha
Gjeta atdheun.
Të zhytur në rrudha
Zemra rrahu fort
Më hipi trishtim
Sa shumë është m'plakur
atdheu im!

Me mall në buzë,
dergjen,
plakat e urta
Me shikimin e tretur
Në udhët e gurta
Nga shpirti u del
I qarë mallkim,
Për rrugët e largëta
Që vodhën rininë.

JA KU ECIM PËRSËRI

Ja ku ecim përsëri
Në gjurmët e përgjakura
Që la kjo histori
Të pa sigurt, e të frikësuar ,
Jemi përsëri
Nga tragjeditë që na solli.
Ky shekulli i ri.

Si një fëmijë i mitur.
Ja ku ecim përsëri
Jemi ne që përqafuam
Shekullin e ri ,
Jemi ne që po sjellim
Tragjedi !